حمله به نفتکش‌های ایرانی از خلیج فارس تا مدیترانه و دریای سرخ، راهبرد دیگری بود که آمریکا و رژیم صهیونیستی برای مختل کردن چرخه‌ دور زدن تحریم‌ها از سال ۹۸ شروع کرده بودند. مهرماه ۹۸ بود که رسانه‌ها گزارش دادند یک نفتکش ایرانی در مسیر دریای سرخ مورد اصابت موشک قرار گرفته است. خبر حمله به کشتی پشتیبانی تکاوران دریایی ایران نیز در فروردین ۱۴۰۰ توسط رسانه‌ها منتشر شد. اما با پایان تابستان ۱۴۰۰، جمهوری اسلامی که آمر و عامل این حملات را رژیم صهیونیستی میدانست، با هدف قرار دادن کشتی‌های تجاری رژیم در خلیج فارس، دریای عمان، سرخ و مدیترانه که منجر به عدم ادامه‌ این نبرد از سوی صهیونیست‌ها شد، به این نبرد دریایی پایان داد.

در دور جدید تنش افزایی آمریکا، این کشور خود مجبور به رویارویی با کشتی‌های ایرانی شد. ابتکار ایران در پاسخ متقابل و توقیف هوشمندانه نفتکش‌های آمریکایی توسط نیروی دریایی ارتش و سپاه، ابتدا برنامه جدید آمریکایی‎‌ها را با شکست مواجه کرد و سپس نشان داد که هیچ تهدیدی را در مقابل نفتکش‌های خود بی پاسخ نمی‌گذارد.

سیاست آمریکایی‌ها این است که تا از پیروزی در میدان نبرد مطمئن نشوند، وارد رویارویی مستقیم نمیشوند؛ از همین رو احتمالا توقیف نفتکش های آمریکا توسط ایران، برای سران این کشور شوک‌آور و پیش‌بینی نشده بود. آمریکا که قصد داشت خلیج فارس را برای کشتی‌های ایرانی ناامن کند، حالا نگران امنیت کشتی‌های تجاری خود در خلیج فارس است. به عبارت دیگر این اقدام آمریکا در مقابل ایران نه تنها بازدارنده نبوده بلکه با این کار، یک تهدید جدید علیه منافع خود در خلیج فارس ایجاد کرد. این افزایش تهدیدات علیه منافع آمریکا، موجب سرعت بخشیدن به روند خروج ایالات متحده از منطقه خواهد شد.